Mężczyzna w staraniach

Dziś mamy Dzień Ojca, więc pomyślałam, że warto by coś napisać na temat mężczyzn w staraniach. Mam wrażenie, że temat często traktowany jest po macoszemu. Jest tak głównie dlatego, że to kobiety mocno przeżywają starania, jako te, które mają zajść w ciążę i ją utrzymać, noszą dziecko pod sercem. Mężczyzna jest kreatorem, ale stoi zawsze trochę z boku. Nie zmienia to jednak faktu, że panowie są najczęściej równie mocno zaangażowani w starania, jeśli oficjalnie w parze postanawiamy się starać o dziecko.

Bardzo często spotykam się z takimi stwierdzeniami, że to przecież kobieta poddaje się serii badań, chodzi regularnie do ginekologa, a mężczyźni właściwie to nic nie robią i jeszcze mają problem z badaniem nasienia, a to takie nic nie znaczące, małe poświęcenie. Myślę, że nie do końca tak jest. To znaczy, nie odbieram kobietom, że faktycznie z racji bycia przyszłym "mieszkaniem" dla dziecka są skazane na więcej badań i wizyt, ale globalnie to kobiety zdecydowanie częściej korzystają ze służby zdrowia. Jednak do sedna - czy to faktycznie taki pikuś i czy trzeba mężczyznę od razu wysyłać na badania nasienia?

Za starania uznajemy regularne współżycia co ok. 2-3 dni przez cały cykl (a nie tylko wtedy kiedy wydaje nam się, że mamy dni płodne). Za stan wymagający diagnozy w kierunku ewentualnej niepłodności uznaje się granice roku, czyli roku właśnie takich regularnych starań z seksem co 2-3 dni. Po tym roku to właśnie mężczyznę diagnozuje się najpierw ponieważ u niego to jedno badanie, a u kobiet jest cały szereg badań do zrobienia. I teraz pomyślmy, jak wiele kobiet usilnie namawia, niekiedy wręcz przymusza partnera do takiego badania zanim w ogóle zaczną się starać! Albo po 2-3 miesiącach bez powodzenia. A argumenty są takie, że ona się bada, albo że jemu nie zależy, że to TYLKO badanie nasienia.

Tylko czy my w gabinecie ginekologicznym mamy się onanizować w celach badania? Może spróbujmy sobie wyobrazić taką sytuację. Czy jest to faktycznie badanie przyjemne, komfortowe? Czy jest takie proste? To jest według mnie jedna strona medalu. Jest też druga. Wymagając takiego badania podważamy płodność mężczyzny. Może nam się wydawać, że faceci są twardzi, nic ich nie rusza i powinni do tego podchodzić na chłodno (co pewnie nie raz robią), ale bardziej lub mniej zawsze jest to stres i poczucie, że "on nie jest w stanie dać jej dziecka" albo co gorsza "ona we mnie wątpi". Kwestie płodności są mocno zakorzenione w głowie mężczyzny czy tego chcemy czy nie. Stąd to powiedzenie o posadzeniu drzewa, zbudowaniu domu i.. no właśnie.. Może to czasem brzmi nawet głupio, ale z obserwacji wiem, że to u mężczyzn występuje, nawet kiedy mówią, że pikuś i dla powodzenia zrobią wszystko. To tak jak my - badamy się, ale w gruncie rzeczy boimy się, że coś z nami nie tak, przez co ciąży brak. Mężczyzna, który nie jest w stanie spłodzić potomka już sam ma w głowie obawy, a dorzucając do tego partnerkę, która płacze przy każdym okresie albo wylicza dni płodne i ciągle namawia na badania nasienia.. Cóż, może się nieraz nawet tych starań odechcieć. 

Wiem, że sporo osób tego wpisu nie zrozumie, powie "a mój mąż/facet zrobił wszystko żebyśmy mieli dziecko i zrobił badanie, korona mu z głowy nie spadła". No i jasne, nie hejtuję absolutnie potrzeby robienia takich badań. Jedynie próbuję zwrócić uwagę, że tak jak my mamy swoje miejsce w tworzeniu nowego życia, tak ma je także mężczyzna. I korona może i nie spadła, co nie znaczy wcale, że badanie było przyjemne i obojętne dla badanego.

W tematyce starań najczęściej patrzy się na kobiety, ale to nie znaczy, że mężczyzna nie przeżywa niepowodzeń. Podchodzi do sprawy zadaniowo, a zadanie nie zostaje wykonane. Znam wielu mężczyzn, którzy bardzo pragną dziecka, równie mocno co kobiety, to nie jest przypisane do płci kto pragnie bardziej. Bardzo często jednak męski charakter sprawia, że martwią się tym "w środku", bo stają na wysokości zadania i chcą być wsparciem dla partnerki.

Myślę, że dobrym pomysłem i wyrazem zrozumienia oraz szacunku, jest ustalenie na wstępie jak mocno chcecie oboje być zaangażowani w starania. Decydować czy stosujecie jakieś metody, np. kobieta czy chce mierzyć temperaturę albo robić testy owulacyjne, a mężczyzna czy chce pomagać w wypełnianiu książeczki płodności albo brać jakieś suplementy. Czasem warto postawić na spontan, a czasem ktoś chce być zaangażowany we wszystko, znać dni płodne partnerki. Dla kogoś innego to może kreować dodatkowy stres, a to jak wiemy płodności nie pomaga. Zdarza mi się czytać, że kobieta czegoś od faceta chce, żeby coś łykał, pił, szedł gdzieś się badać. Często z dużą niecierpliwością stosowane są naciski, szantaże emocjonalne pod tytułem "skoro nie chcesz się zbadać to ci nie zależy". Tak być nie powinno, bo brakuje w tym partnerstwa i szacunku. Nie powinno się nikogo do niczego zmuszać. Wierzę, że świadomy, odpowiedzialny mężczyzna, który pragnie dziecka tak jak jego partnerka, na pewno nie zlekceważy zaleceń lekarzy o konieczności wykonania badań bez ciągłego namawiania na nie. Jeśli natomiast mężczyzna mimo wyraźnych wskazań lekarskich nadal nie chce wykona badań, być może oznacza to, że nie czuje się na rodzicielstwo dostatecznie gotowy, a czy jest sens kogoś zmuszać do tak ważnego kroku?